دررفتگی، به عنوان جابجایی استخوان از محل طبیعی خود در مفصل، می‌تواند تجربه‌ای دردناک و ناتوان‌کننده باشد. در این مقاله، به بررسی علل و علائم در رفتگی و همچنین روش های درمان آن میپردازیم.
اولین قدم در درمان دررفتگی، تشخیص دقیق نوع دررفتگی و شدت آسیب است. معاینه فیزیکی توسط پزشک، تصویربرداری (مانند اشعه ایکس، ام آر آی و سی تی اسکن) و معاینات عصبی، ابزاری برای تشخیص دقیق هستند.
دررفتگی به جابجایی استخوان از محل طبیعی خود در مفصل گفته میشود. این عارضه می‌تواند در هر مفصلی از بدن رخ دهد، اما شایع‌ترین نوع آن دررفتگی شانه است. عواملی که باعث دررفتگی مفصل میشود عبارتند از:
ضربه یا تصادف: شایع‌ترین علت دررفتگی، ضربه یا تصادف است.
زمین خوردن: زمین خوردن، به خصوص در افراد مسن، می‌تواند باعث دررفتگی شود.
فعالیت‌های ورزشی: برخی از فعالیت‌های ورزشی، مانند فوتبال، بسکتبال و والیبال، خطر دررفتگی را افزایش می‌دهند.
مشکلات مادرزادی: برخی از افراد با مشکلات مادرزادی در مفاصل خود متولد می‌شوند که آنها را در معرض خطر بیشتر دررفتگی قرار می‌دهد.
علائم و نشانه های دررفتگی شامل احساس درد شدید، تورم و کبودی و التهاب و ناتوانی در حرکت است.
درمان دررفتگی به نوع و شدت آسیب، سن و سلامتی عمومی بیمار و محل دررفتگی بستگی دارد. به طور کلی، روش های درمان دررفتگی عبارتند از:
1-جا انداختن مفصل:
اولین قدم در درمان دررفتگی، جا انداختن مفصل در محل طبیعی خود است. این کار باید توسط پزشک متخصص و با استفاده از تکنیک‌های خاص انجام شود. جا انداختن مفصل، می‌تواند دردناک باشد، به همین دلیل، معمولاً از بی‌حسی موضعی یا عمومی استفاده میشود.
2– آتل یا گچ:
پس از جا انداختن مفصل، برای بی‌حرکتی مفصل و جلوگیری از آسیب بیشتر، از آتل یا گچ استفاده میشود. مدت زمان استفاده از آتل یا گچ، به نوع و شدت دررفتگی بستگی دارد.
3-فیزیوتراپی:
پس از کاهش درد و تورم، فیزیوتراپی برای بازگردانی قدرت، انعطاف‌پذیری و دامنه حرکتی مفصل آسیب‌دیده آغاز میشود. فیزیوتراپی شامل تمرینات مختلفی مانند حرکات کششی، تقویتی و تعادلی است.در موارد نادر، ممکن است برای ترمیم رباط‌ها، تاندون‌ها یا غضروف آسیب‌دیده، نیاز به جراحی باشد.
